Phnom Penh
5 februari 2010 - Phnom Penh, Cambodja
Hallo allemaal,
sinds een uur of twee ben ik in Phnom Penh (PP vanaf nu). Na Vietnam een redelijk rustige stad. Veel minder hectisch met auto's en brommers. Je komt hier een stuk makkelijker de straat over. Hoewel Cambodja armer is dan Vietnam is het eten en drinken hier duurder (of ik heb de juiste straat nog niet ontdekt, dat kan ook). En mijn hotel heeft helaas geen internet, dus ik zit nu in een internet-cafe.
Maar eerst even terug naar gisteren. Ik werd zomaar ziek(jes) op mijn laatste dag in Vietnam. Ik werd wakker met erg onrustige darmen. Het ontbijt ging er ook niet echt lekker in, dus nam ik voor de zekerheid maar Diacure. We gingen namelijk 2 uur op een boot zitten naar/op/van de drijvende markt. En zonder WC aan boord uiteraard. Die markt is erg leuk om te zien, maar ik werd me toch beroerd: ontzettend misselijk en ik wilde alleen maar liggen. Maar dat was een beetje lastig op de boot. Maar bij terugkomst in het hotel om 9.15 ben ik plat gegaan. Ik had de wekker gezet tot 11.30, want om 12.00 uur gingen we door naar Chau Doc aan de Cambodjaanse grens. En in dat busje heb ik geslapen. Mijn 3 medepassagiers (de twee oudere Duitsers, Ingrid en Joachim en de Nederlander waar ik geen hoogte van kreeg in het vorige bericht, Martijn) waren zo lief om me een hele bank te gunnen. En in het hotel in Chau Doc ben ik ook weer acuut in slaap gevallen. Eten moest ik de hele dag niet aan denken. UIteindelijk werd ik vanochtend om 5.00 wakker met honger. En was het hele gedoe weer over. Ik heb er alleen wel een naar kuchje over gehouden.
Vanochtend gingen we met een speedboot van Chau Doc naar PP. De formaliteiten bij de grens waren heel bijzonder. Eerst in de boot allerlei papieren invullen. Toen stoppen bij de Vietnamese douane aan een steigertje. Dat duurde ongeveer een half uur. Iedereen krijgt daar een stempeltje voor vertrek en je moet een kaartje inleveren dat je bij binnenkomst hebt gekregen. Dat viel allemaal nog wel mee. Maar toen kwam de stop bij de Cambodjaanse douane (100 meter verder, eerst weer allemaal op de boot en vervolgens er weer af). Daar werd het echt hilarisch. Er zaten zeker 10 mannen met uniformen en flinke petten in een soort mooie tuin, ook weer aan een steigertje. Iedereen moest bij elkaar gaan zitten. Zes mannen gingen aan de slag met onze paspoorten. Eentje plakte het visum er in, een ander zette er een datum op, weer een andere controleerde de boel, een vierde hield toezicht, en wat nummer 5 en 6 deden werd me niet duidelijk, want we mochten absoluut niet in de buurt komen. Na een tijdje kwam er telkens een paspoort terug (en er zaten zo'n 25 mensen op de boot, dus het duurde even). En met je paspoort moest je weer (persoonlijk) naar een loketje en daar ramde nummer 7 er maar liefst 3 stempels in, plus nog eens 3 op de arrivalcard en 3 op de departurecard. En die werd weer vastgeniet in mijn paspoort. En toen was het nog niet klaar, want bij vertrek uit de tuin moesten we ons paspoort nog een keer laten zien aan ambtenaar nummer 8. Dat is nog eens efficientie!
O ja, we moesten ook nog een fomuliertje invullen over onze gezondheid. Onder andere of we last hadden van hoest. Het leek me verstandig om daar nee in te vullen.
Na al die toestanden gingen we dan echt op weg. De boot ging als een speer, maar het is nog een heel eind. Dus ik was blij dat ik er eindelijk af was. Martijn zit in hetzelfde hotel als ik, dus we hebben een taxi gedeeld en zijn daarna samen gaan lunchen. Zo dadelijk ga ik even ergens eten. Morgen heb ik prive-tour in en om PP. Onder andere naar de Killing Fields. Ben heel benieuwd.
Groeten, Tanja
Maria en Liesbeth
Ik zie dat je meer Masen kent. Leuke mensen hè?
Dat paspoortgedoe doet me aan het oude Oost-Duitsland denken. Omdat er geen werkeloosheid was had je dus allemaal overheidsbaantjes. Zoals seinwachter bij een totaal geautomatiseerde treinrails overgang. Waar dan de hele dag iemand in een hokje zat te kijken of het wel goed ging. Nou ja, je bent er eens mee weg zeggen ze hier en misschien wel zo rustig voor moeder de vrouw oh, nee, die moest ook werken en mocht niet meer dan 1 kind en dan veel boete betalen als je nog een kind kreeg. Ja, ja. Stoer dat je naar de killing fields gaat. Ik heb altijd grote moeite om dat soort plekken te bezoeken. Ik had ook niet in het tunnelstelsel durven gaan van je vorige bericht (of eenna vorige)Ik wordt dan ook wel vaak emotioneel. Maar vind dan dat ik er toch geweest moet zijn. Ta Ben benieuwd meer van je te lezen. Nog heel veel plezier. Door je reis komen ook wel de herinneringen terug aan de Vietnamoorlog. En wij toen maar denken dat het over een onschuldig arm volkje tegen een slecht rijk Amerika ging. Jaren later zag ik in een documentaire dat Vietnam enorm bewapend en gesteund werd door Rusland en China. Ik weet nog dat in de tijd dat de Amerikanen Vietnam uitgegooid werden, we 's-ochtends de Volkskrant lazen en dan opgetogen een gebakje kochten (van onze armoe) om het te vieren. Wat een desillussie toen vervolgens de landen onderling oorlog gingen voeren. En wat schaamde ik me toen ik later de film birdy zag over een simpele jongen die in die oorlog kapotgemaakt was. Tja dan toch maar pacifist.
hartelijke groet
Loes
Groet, Wim
Vandaag zijn we terug gekomen van een midweek Ardennen. Daar had ik maar beperkt toegang tot internet, je reisverhalen nu even als hoofdstukken in een roman gelezen. Heel bijzonder, het zit er een heel eind op, maar ja, je hebt nog wat in het verschiet. En voor jou geldt dus zeker dat wie veel reist veel te verhalen heeft. Eén groot geluk voor de hoorder der verhalen: je vertelt net zo leuk als dat je schrijft. Veel plezier nog. Ik ben benieuwd!